بررسی اثرات ورزش ارادی بر شدت علایم قطع مرفین ناشی از نالوکسان در موش‌های سفید آزمایشگاهی

  سابقه و هدف: : اعتیاد به عنوان یک اختلال مزمن، نیازمند درمان طولانی است. تا کنون، اکثر روش‌های درمانی کم اثر بوده‌اند. هدف این مطالعه بررسی اثر ورزش ارادی بر شدت علایم قطع مرفین در موش های سفید آزمایشگاهی بود.   مواد و روش‌ها: موش‌ها به صورت انفرادی در قفس‌های مجهز به چرخ گردان (مخصوص ورزش ارادی) قرار داده شدند و در مدت 10 روز فعالیت ورزشی، هم‌زمان تزریق زیر جلدی مورفین ( mg/kg 10) دو بار در روز با فاصله 12 ساعت دریافت کردند. گروه‌های کنترل غیر ورزشی مرتبط، برای این مدت در قفس های فاقد چرخ گردان قرار داشتند و مرفین یا سالین دریافت می‌کردند. شدت وابستگی با قطع مورفین و تجویز نالوکسان هیدروکلراید ( mg/kg 2) مطابق روش امتیازی تعدیل یافته Gellert-Holtzman بررسی شد.   یافته‌ها: نتایج نشان داد که میران فعالیت ورزشی (دویدن) دو گروه در مدت 10 روز با هم تفاوت نداشت. علایم ترک شامل تعداد انقباضات شکمی، تعداد wet dog shakes ، از دست دادن وزن 24 ساعته و نمره کل قطع مورفین در گروه ورزشی معتاد نسبت به گروه غیر ورزشی معتاد به میزان معنی داری کمتر بود (0001/0 P= ).   نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که فعالیت فیزیکی میزان وابستگی به مرفین را کاهش دهد و از این رو، می‌تواند به عنوان یک روش پاداش طبیعی ، جایگزین سایر روش‌های درمانی شود.  �